قطعه‌ای از بهشت

سلام

می گفت دو راه بیشتر نیست. یکی بن بست است و دیگری را شهرداری جهت لوله گذاری کنده است.

وقتی حرف زیاد باشد یاباید آنقدر نوشت تا جان آدم بالا بیاید و یا باید آنقدر ننوشت تا آدم غمباد بگیرد و جانش بالا بیاید.

مشکل هم آنجاست که وقتی می خواهی بنویسی دوست داری بازگردی به تمام ننوشته هایت و آنوقت آنقدر ننوشته داری که از نوشتن پشیمان می شوی.

وقتی هم بخواهی از همین حالا بنویسی می مانی که چگونه واضح بنویسی. آخر قرار نیست نوشته هایت محتوا محور باشد بلکه می خواهی مثل مرد حدیث نفس بگویی ولاغیر. و تف به این مثلا مردانگی.

یا علی