هر چند که دلتنگ تر از تنگ بلورم
با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم
اندوه من انبوه تر از دامن الوند
بشکوه تر از کوه دماوند غرورم
یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است
تنها سر مویی ز سر موی تو دورم
ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم
بگذار به بالای بلند تو ببالم
کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم
قیصرجان ، یادت همیشه در یادها زنده باد ، بلکه در قلب‌ها...
هشت آبان ، سالگرد پرکشیدن قیصر ،به یادش فاتحه میخوانم و اشعارش را... +
موجیم و وصل ما، از خود بریدن است
ساحل بهانه‌ای است، رفتن رسیدن است
تا شعله در سریم، پروانه اخگریم
شمعیم و اشک ما، در خود چکیدن است
ما مرغ بی پریم، از فوج دیگریم
پرواز بال ما، در خون تپیدن است
پر می‌کشیم و بال، بر پرده‌ی خیال
اعجاز ذوق ما، در پر کشیدن است
ما هیچ نیستیم، جز سایه‌ای ز خویش
آیین آینه، خود را ندیدن است
گفتی مرا بخوان، خواندیم و خامشی
پاسخ همین تو را، تنها شنیدن است
بی درد و بی غم است، چیدن رسیده را
خامیم و درد ما، از کال چیدن است
هشتم آبان ، سالروز پرکشیدن شاعر دوست داشتنیم ، قیصر امین پور است.
به یادش فاتحه میخوانم و اشعارش را...
قیصر امین پور
نیازمند کمی انتقال محبت (شارژ) ، آن هم از نوع بی انتهایش
محبتی آسمانی
محبتی که بتوان در زمین زندگی کرد.
چرا سر خود و شما را درد بیاورم،
محبت زهرا (س) را میخواهم،
محبت علی (ع) را میخواهم.
انگار شارژم تمام شده
دیروز برای دوستم مقداری شارژ پولی انتقال دادم و به این فکر افتادم
مگر امکانات اهل بیت از ما بیشتر نیست
خب لطف بفرمایند به این دل بی صاحاب و گم گور شده ما(یکم کوچه بازاری شد :دی)
کمی محبت انتقال بدهند شاید آرام گرفتیم
شاید که نه ، حتمن آرام میگیریم.
همین.
قیصر امین پور
: غنچه با
دل گرفته گفت
زندگی، لب زخنده بستن است»
«گوشه ای درون خود نشستن است
گل به خنده گفت:
زندگی شکفتن است»
«با زبان سبز، راز گفتن است
گفتگوی غنچه و گل از درون باغچه
... باز هم به گوش می رسد
تو چه فکر می کنی ؟
راستی کدام یک درست گفته اند ؟
،من که فکر می
کنم
.گل به راز زندگی اشاره کرده است
.هر چه باشد؛ او گل است
،گل یکی دو
پیرهن
.بیشتر زغنچه پاره کرده است
دردهای من
جامه نیستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته ی سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان بر آورم
دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است
دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ روی آستینشان
مردمی که نامهایشان
جلد کهنه ی شناسنامه هایشان
درد می کند
من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه های ساده ی سرودنم
درد می کند
انحنای روح من
شانه های خسته ی غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است
دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟
این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
دردهای آشنا
دردهای بومی غریب
دردهای خانگی
دردهای کهنه ی لجوج
اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه ی دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟
دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه ی مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟
درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟
قیصر امین پور
مرحوم قیصر امین پور
